De dag van het afscheid is aangebroken

Hierbij de eerste blog, geschreven door Tineke, de mem van Femke. Femke is namelijk al aan boord van de Thalassa en heeft geen mogelijkheden om zelf haar blogs bij te houden. De komende maanden zal ik dit voor haar doen. Daarnaast houd ik haar reis bij op polarsteps. Wilt u haar avontuur volgen, dan kan dat via de volgende link: https://www.polarsteps.com/FemkeOpZee?referral=true 

Zondag 19 oktober. Het is nog vroeg. De wekker gaat, ook al hadden we deze niet nodig om wakker te worden. Femke haar vader stapt al voor half 7 in de auto om opa op te halen. Femke is zelf nog druk in de weer. Douchen, ontbijten, kletsen met haar vriendin Merle en haar zusje Tessa, nog snel wat berichtjes op haar telefoon beantwoorden en toch ook dat ene laatste bestandje nog op de usb stick zetten. 

We zijn allemaal gespannen, want hoe zal het afscheid zijn? We hebben gehoord dat er eerst een afscheidsritueel is, waarna iedereen nog 10 minuten krijgt om persoonlijk afscheid te nemen, voordat ze allemaal aan boord gaan. Gemengde gevoelens. Want we gaan haar natuurlijk ontzettend missen. Andersom zal dat ook vast zo zijn. Tegelijkertijd zijn we supertrots op wat Femke bereikt heeft. Natuurlijk hebben we hier en daar geholpen, maar ze heeft het grotendeels op eigen kracht gedaan en voor elkaar gebokst.  

Femke wilde het afscheid graag klein houden, dus naast ons gezin heeft ze er voor gekozen om alleen haar opa, haar tante Frouk en haar vriendin Merle mee te nemen. Vorig weekend heeft ze thuis uitgebreid afscheid genomen van alle anderen. 

Om 10.00 uur staan we in Harlingen, naast de Thalassa. Daar is het al één en al bedrijvigheid. Als eerste brengen we de bagage weg. Twee grote tassen, een backpack en een rugzak met daarin al haar spullen voor een half jaar. Bagage gedropt, paspoort en vaccinatieboekje ingeleverd, net als het zakgeld en haar telefoon. Tijd om met zijn allen aan boord te gaan om eens te kijken hoe Femke haar thuis voor de komende zes maanden eruit ziet. 

De sfeer is goed. Overal mag worden gekeken en dan begint de zoektocht naar de juiste hut. Want waar slaap je vanavond en misschien nog belangrijker, met wie? Daar komen we al gauw achter. Femke ligt in hut 5 samen met 2 andere meiden. Op haar bed liggen haar zeillaarzen, zeilpak en shirts al te wachten. Nu wordt het toch wel heel echt. 

Om 13.30 uur worden we terug verwacht bij de Thalassa voor het uitzwaaimoment. We hebben dus nog de tijd om in Harlingen met elkaar te gaan lunchen. Dit was gezellig. Nog één keer met zijn allen aan tafel, verhalen uitwisselen, naar elkaar luisteren en genieten. 

Het afscheid bestond uit een praatje door de directeur van SaS. Hierin werd de groep als geheel en de bemanning voorgesteld. Ook de kapitein kwam nog aan het woord en toen was het zover. Het afscheid nemen van elkaar. Bijzonder, intens, trots en gemis... Dat is misschien wel een goede beschrijving.  

En dan gaat ze aan boord. Ze wordt begroet met een erehaag van oud-SaSsers, die alle nieuwe deelnemers met gejuich ontvangen. De groep wordt verzameld op de boeg van het schip. Nog één groepsfoto, nog één keer zwaaien en dan gaat de groep onder leiding van kapitein Sam naar binnen. Voor ouders tijd om in de auto te stappen en naar huis te rijden. Wetend dat je je kind 6 maanden niet gaat zien, omdat ze het avontuur van haar leven aangaat en haar hart volgt.